KSIĄDZ ANTONI PODGÓRSKI

Antoni Podgórski urodził się w 1848 roku w Sanoku. Tu uczył się w szkole elementarnej. Średnie wykształcenie prawdopodobnie zdobywał we Lwowie. Tam też rozpoczął studia na kierunku budowlanym. Po trzech latach przerwał studia techniczne i w 1870 roku wstąpił do Seminarium Duchownego we Lwowie, gdzie ukończył kurs filozofii. Studia teologiczne ukończył w Seminarium Duchownym w Przemyślu. W czerwcu 1874 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Na pierwszej placówce duszpasterskiej jako wikariusz pracował w parafii Romanów, następnie w Połomi. Od kwietnia 1877 roku był wikariuszem w Czudcu, a od listopada tego roku w Sanoku. Pod koniec 1878 roku z prezenty kolatora parafii Iwonicz, hrabiego Michała Załuskiego, otrzymał probostwo iwonickie, po zmarłym księdzu Karolu Poprawskim.

Parafia Iwonicz, związana z rozwijającym się uzdrowiskiem w Zdroju, wymagała wzmożonej pracy na polu religijnym i oświatowym.

Ks. Podgórski postanowił zatem wybudować klasztor i sprowadzić do Iwonicza siostry Felicjanki. Wykupił odpowiednią parcelę i rozpoczął budowę. Sam wykonał plany i pracował przy wznoszeniu i wykończeniu tego domu, jak zwykły robotnik. Na ten cel przeznaczył osobiste dochody i ofiary zbierane w kraju i za granicą. W błyskawicznym tempie postawił na niej duży drewniany dom z przeznaczeniem na klasztorek. Budynek mieścił w sobie kaplicę, mieszkania dla zakonnic i 2 sale szkolne.

We wrześniu 1883 roku przybyły 4 felicjanki, by podjąć nauczanie w szkole. Od dnia 14 października 1883 roku siostry felicjanki rozpoczęły swoją pracę na polu oświatowym w Iwoniczu. W dniu tym odbyło się uroczyste poświęcenie nowej szkoły.

Ksiądz Podgórski, widząc ciągły wzrost frekwencji dziewcząt oraz biedę mieszkańców, rozpoczął starania o reorganizację szkoły. Rada Szkolna Krajowa orzeczeniem z dnia 21 marca 1903 roku przekształciła dwuklasową szkołę żeńską na czteroklasową, podobnie jak w miejscowej szkole męskiej. Widząc, że sale, w których odbywało się nauczanie dziewcząt są za małe, ks. Podgórski wybudował 1884 roku, w osobnej oficynie, jeszcze dwie obszerne klasy, gdzie przeniesiono zajęcia szkolne. Nauka w niej odbywała się do 22 listopada 1903 roku, kiedy to znów zmieniono budynek szkolny. Zajęcia odtąd odbywały się w murowanym budynku klasztornym, wybudowanym również przez ks. Podgórskiego. Znajdowało się w nim pięć dużych i jasnych sal lekcyjnych. Odtąd siostry pracowały już w lepszych warunkach.

Ks. Antoni Podgórski podejmował też liczne starania, by utworzyć szkołę przemysłową i zakład wychowawczy dla chłopców, który mieli prowadzić księża Salezjanie. I tak w 1892 roku stanął duży piętrowy budynek. Gdy jednak nie otrzymał zgody na prowadzenie zakładu wychowawczego budynek przeznaczył siostrom w celu zwiększenia liczby wychowanek. Tu siostry prowadziły szkołę gospodarczą, która miała podnieść poziom kultury wiejskiej, oraz przygotować dziewczęta, które w przyszłości pracowałyby jako dozorczynie gospodarstwa dworskiego, czy samodzielne gospodynie. Nauka obejmowała zarówno teorię jak i praktykę w zakresie najbardziej podstawowych zasad i umiejętności gospodarczych. Kursy prowadzano do 1903 roku, kiedy to budynek planowany dla szkoły gospodarczej, ze względu na brak funduszy potrzebnych na wykończenie i przystosowanie do zajęć praktycznych, został przeznaczony na szkołę powszechną.

Ksiądz Podgórski to wielki budowniczy, który jednocześnie był „inżynierem” i zwykłym robotnikiem; kreślił plany i brał czynny udział przy wypalaniu cegły i przy budowie. Przepracowany i przemęczony zachorował na gruźlicę. Zmarł 6 września 1912 roku.

Dzieła księdza Podgórskiego wyrastały z jego miłości ku Bogu i poświęcenia, ukierunkowanego na drugiego człowieka, szczególnie nieszczęśliwego. Jego ofiarne życie niech będzie przykładem dla współczesnych i przyszłych pokoleń.